PBT, mekanik olarak güçlü, solventlere karşı dayanıklı ve oluşumu sırasında düşük çekme gösteren bir termoplastik kristalin polimerdir. PBT aynı zamanda 150°C (veya cam liflerle güçlendirildiğinde 200°C) sıcaklığa kadar dayanabilir. Alev geciktiriciler eklenerek yanmaz bir hale getirilebilir.
1932: Carothers und Hill'in (DuPont) geliştirdiği, alifatik dikarboksilik asit ve alifatik diyollardan üretilen ilk lif oluşturucu polyester.
1942: Schlack'ın geliştirdiği ilk PBT lifler.
1970'ler: PBT bileşenlerinin pazar lansmanı.
PBT şu özellikleri sebebiyle kullanılır:
Ayrıca PBT'nin özellikleri arasında şunlar da bulunur:
| Otomotiv: farlar, silecekler. |
 |
| Endüstriyel uygulamalar: Elektronik Denge Programı (ESP) kontrol modülleri, dişli yuvası, direksiyon açı sensörleri, kapı kontrol cihazları veya hava yastığı bağlantıları. |
 |
| Genel uygulamalar: Doğrama profil bantları, fiber optik kablolar. |
 |
PBT, özel katalizörler kullanılarak tereftalik asit veya dimetil tereftalatın 1,4-bütandiyol ile polikondansasyonu sonucunda üretilir.
Tereftalik asit, dimetil tereftalat ve 1,4-bütandiyol, ksilen ve asetilen gibi petro kimyasal hammaddelerden elde edilir. Kimyasal yapısı şu şekilde formüle edilir:
PBT, mekanik olarak %100 geri dönüştürülebilir bir hammaddedir. Gelişmiş çöp yakma tesislerinde yakılarak enerji geri kazanımı elde edilebilir. En uygun geri kazanım seçenekleri mahalli mevzuat, plastik parçasının tasarımı, ayırma tesislerine erişim, bölgesel lojistik ve geri dönüşüm maliyetlerine bağlı olarak belirlenir.
